Utandı Yüreğim

az öncesini unuttum.
aklým olduðun yerde takýldý kaldý.
zaman akmak istedi,
bedenim hayýr dedi.
susuyordum o an
ama ruhum çoktan gelmiþti seninle
ellerimden tutup çekiþtirmiþlerdir bedenimi de.
ben hatýrlamýyorum,
hayatýmdan kayýp giden bir kaç saniye.


anlamadýðým bir dilde birþeyler haykýrýyordu adamlar
pencereme dolan o güneþle,
içim acýyordu yükselen her sese.
öyle çok aþinaydýki bu dinginlik/dinlemiþlik
içimden seni geçiriyordum.
sen bin parçaya ayrýlýyordun
ben her parçaný teker teker seviyordum.
o adamlarý þimdi iyi anlýyordum.
belki gözlerimi kapamasaydým daha da iyi anlayacaktým.


onlara karþý ,ölmedim diyesim vardý
ama sen bak gözlerimin içine yaþýyorsam da söyle.
öyle çok kaldý ki baþým bu topraðýn altýnda
gözlerimin güneþe bakamadýðýný unuttum
yüzümü ve ellerimin ne iþe yaradýðýný.


boþuna uzayýp duran sakalýmýn bir anlamý olmalýydý oysa
parmaklarým en azýndan bir taþ fýrlatmalýydý küfrüne
göðüs kafeslerini delmeliydim belkide dilimle
düþün/ce cesareti olmayan sokaklarda
ciðerlerin çatlayýncaya kadar haykýrmalýydým zikrini


gördün mü ?
utandý yüreðim
hiç çýkarmamalýydým oysa seni
kendi yüzümün topraðýna çivilenmiþ gözlerini.


kanayan dizlerimin üstüne çök ruhum
(tabiri caizse ki deðil, -dalgalan sende .... gibi-)
yavaþça ýlýk nefesinle üfür yar’yaralarýma
gördün mü?
utandý yüreðim.
keþke hiç þahit olmasaydýn bu yüzüme.




...
Sosyal Medyada Paylaşın: