Güzel olan herþey...
yanlýþ insanlarýn elinde.
Parmak izlerinden anlýyorum yýrtýk mutluluklarýný
yaðmurdan kaçarken görüyorum korkaklýklarýný.
Herkes yoluna gitti mi,
orda baþlýyor, hayata damga vurmaya parmaklar
cahillik iþte.
Sahife yerlere uðradýðýmda
dikkatlice bakýyorum etrafýma
gözü olan bakmayý bilmiyor
aðzý olan konuþmayý... gülmeyi,
hele elleri olanlarý hiç sormayýn
dokunduklarý herþey, eyvahlara imza atýyor,
yazýk!
Oysa küçücük umutlarý
ziynet gibi taþýyan büyük kalpler var hayatta
kimsesiz kimseler...
ayaðý taþa takýldýðýnda kolayca düþmeyenler
seviyorum onlarý ben!
seviyorum gözlerindeki mücadeleci dünyayý.
Ayrýlýk diye birþey yok!
Bu onun attýðý bir yalandý; kimse inanmadý...
ve herkes sevmeye devam etti.
Ýçinin cýz etmesi bittiðinde gider bir insan
burnunun direðinin sýzlamasý geçtiðinde...
gidiyorum demekle olmuyor iþte.
Dünya
insan ve insancýklardan oluþur.
Bir gülüþüne dünyalarý seren de olur
Güldüðüne piþman edip ömrünü çalan da.
Aslýnda ben de acemi kalýyorum bazen
gördüklerimize, yaþadýklarýmýza.
Gözyaþý yaratýldýðý zaman da orda yoktum
ama hemen aldým haberini
sonra tanýþtýðýmýza piþman oldum.
Yaðmur sonrasý gidiyor arada da
az nefes alýyorum yokluðunda;
sicim gibi tutunuyorum hayata.
Sadece
bulutlar ve çocuklarý aðýr geliyor.
Yoksa dünyayý sýrtýmda taþýrým.
Hayat,
suyun zerresine yaðmuru sýðdýrmaya çalýþmaktý
Bugüne dek yaðdým,
þimdi sýðdýrmaya çalýþýyorum.
Yarýnlarýn dün ile arasýný bozduðum zaman
kaldýðým yerden... devam.
Biz’ler
yakýþýr sen’lerle ben’lerle olur.
Yoksa...
Ne sen, ne bizler olsun dünyada
býrakalým parmak izlerimiz konuþsun
ÞÝRÝN KELEBEK