beyaz güneþler açýyor kuzum
uzakta kucaðýnda
bir demet çiçek bekliyorsun
seninle ayný yere dokunmanýn
ayný yaðmurda
yoðrulmanýn sabahý bu diyorsun /umut
caným acýyor oysa
uzun çizgileri giyinmiþ kapýlar
nasýl da örtüyorsun
ayýplarýný büyük adamlarýn
kýrk yýllýk yalaný yýrtýyor gözlerin bir çýrpýda
aðlamanýn sonunda uyanýp
uyanýp susuyorsun
git gide serinleþen dehliz ellerin
ve dizlerinde soluyorsun kaç mevsimi
bir cesaret geçiyor
her adýmý büküyorsun ýþýða yorulmadan
çoðalmýyor hiç kimse kimsede böyle derin
avazý kýrýlmýþ türküler göðün yüzünde
çýðýrýyor kendini býkmadan
ve güllerin küstüðüne
tanýk olmuyor bazý kurþunlar
bazýlarý günlerin kedere düþtüðünü
görmeden gidiyorlar kuzum
uzaktakine yabancý bakýþlar
kat be kat üþüyorlar bize
yakýndakine kardeþ olmuyorlar ölünce
baktým zamanla
annemin saçlarýnda gölgesi kalmýþ evlerin
adýn bir melek adýn kurtlar sofrasýnda insan
kaldýrým taþlarýna baktým talan
kan ve revan yine de
kelebek olup uçuyorsun
gülüþünü tutmaya yetmiyor þimdilik mecalim
dünya küçüldükçe gözümde
sen büyüyorsun
temmuzpazarikibinonüç
/