TÜKENMİŞ

Hayeller mahpusta,düþler sürüldü
O eski günlerin hazý tükenmiþ.
Eksik teraziyle hesap görüldü
Vicdanlar üþümüþ,yazý tükenmiþ.

Huzur kaf daðýnda,uzak mý uzak
Alýnan her nefes,içten bir tuzak.
Arsýz cümlelerde,dilin yüzü ak
Sözcükler namesiz,sazý tükenmiþ.

Gördüyüm zemheri,yaðansa kardý
Baþýma düþdükçe gözüm karardý.
Evvel,pýrýl pýrýl mevsim bahardý.
Þimdi tadý tuzu,özü tükenmiþ.

Zamanýnda her þey,güzelmiþ meðer
Bir güzelde zaman,her þeye deðer.
Duygusuz yürekte yanmaz ki ciðer.
Körüksüz ateþin közü tükenmiþ.

Tek muradým vardý,aþkla yaþamak
Mutluluk yükünü alýp taþýmak.
Önce tökezledim bir kaç basamak
Gördüm ki yollarýn,düzü tükenmiþ.

Küçüldükçe yama yýrtýk büyüdü
Yokluk þaha kalktý var’ý sürüdü.
Nerden bilirdim ki,gözüm kör idi
Kýlavuz aklýmýn,izi tükenmiþ.

Velhasýl,saydýkça dertten parayý
Aklandý þu aklým seçti karayý.
Kökünden kazýsan söksen yarayý
Yinede sýzlamaz tuzu kükenmiþ.

ALÝ OSMAN ARSLAN

Sosyal Medyada Paylaşın: