alnýma siniyor cýzýrtý
budapeþte radyosu dinlemiþ eski günler
baktýðým heykeller önümden geçip geçip
ölmeyi öðrendiler o saatte
mesela gülmüþümdür kendime
insancýklar aksanlý konuþurlar
benim dillerim baþka
ve baþka dilleri
çocuklarýn dudaðýna eðilen güneþtir an
doðru doyar oysa kaldýrýmlar, sen ey
örtüyor kara göðüsleri yas pelerini
gerdanýmda bekleþen yaz eðlenen bahar
sîmasý unutulmuþ dostlar gibi sev onlarý
ezan sesini dinlerken sabaha karþý
uyuyakalmak nasýlsa öyle
aðýt yakýp dizlerimde ýsýnýrken yýllar önce
mesela yine o saatte hiç ölmemiþim say
özgürlüðün tutuþmayan elleri bir vadi
habeþistan gözleri saklanýr eteðimde
kaçacak diye korksam da bu coðrafya
bu zühre yýldýzlar
göçebe izlerini sürür kalýr sýmsýcak intizar
üzülmemiþtim mesela o gün o saatte
/