baharýn elinden tuttum
býraktým yazýn ortasýna
kýþ kýskandý
yine darýldý
sarýldý karlarýna
ve sokuldu beyazýna
/dün yarýn oldu
bugünse geleceðe dönük bir dal parçasý/
notalardan düþtüm
düþtüm de tutundum sol anahtarýna
türkü türkü
gece kuþaðýnýn bilinmez sessizliðinde yakýldým
adýn
þiirlerimde kazýndý
tarihe gömüldü söylediklerin
ve benim gözlerimle söylediklerim
ölümsüzlüðe ramak kaldý
lakin üstüme koyduðun çiçekler
bir adým ötede kalýnca
kokusu sindi bozkýrlara
gerçekler
hiç olmadýðý kadar yakýn þimdi avuçlarýma
ve aþk þimdi
hiç olmadýðý kadar uzak varlýðýna
/yokluk
bugün geldiðin dünyaya
yarýn elveda derken bulmak kendini/
öyle sevsen de
sevmesen de yalan olarak
dediklerimin hepsi yýrtýk torbada dururken
inkarýn
boþa kürek çekmek gibi
çektinde ne oldu sanki
hem yaktýn fotoðraflarýmý
hem de kendi yaþamýný
deðmedi inan hiçbirisine
deðmedi inan senin gibi birisine
...bütün bunlarý kalpten söylemek
...
anladým
düþlemek sevgiliyi
ölüm gibi
mor papatyalarýn üzerine konmasý gibi
anladým
büyük düþler
ardýnda küçücük bir b/iz býraktý
ben ve sen hiç olmadýðýmýz kadar
yabancý kaldýk birbirimize
ellerimiz düþtü cesedimizin üzerine
ve bir dua terketti bedenimizi
beyaz günahlarýn
siyah sevaplarýnda yýkanýrken tertemiz sevgimiz
bir tövbe kadar yakýndýk oysa ki...
...
þimdi sadece dillerimiz inkarda
yürekler ayný sevdayý çekiyor gece gündüz...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.