aðaçlarýn vicdaný yoktur
vakti bitince
döküyorlar yapraðýný
koca bir gülümseme olur yüzlerinde
yeni çiçek açma zamaný geldiðinde
dallarýný her tomurcuða yeþertir
mecburmuþ gibi eðilirler
kader gibi
bazý þeyleri yeni öðreniyorum
senin gibi
o zamanlar bilemezdik
notlarýmýza
her þarkýdan bir aþk düþeceðini
kendimize bile söyleyemezdik
ayrý tellerde mýrýldanacaðýmýzý
ayný þarkýlarý
hem de ayný þarkýlarý
artýk
dilsiz bir yalancýyým
yüzümdeki yastýk izi deðil
geçmiþin sýyrýklarý
þimdi az dokunduðumda eþyalarýma
her biri baþka bir güne aðlatýyorlar içimi
ordan bile borçluyum þu duvarlara
çekilmediler dört bir yanýmdan
þimdi
uykularýmý kurþunluyorum
gitme demiyorduk
duygularýmýzý pazara çýkaracak kadar
güçlüydük
henüz anlýyorum yorgunluðun ertesini
böylesi bensizliði
sensizliði
sessizliði
aynalara tükürüyorum
bundan sonra
ne kal diyeni dinlerim
ne de gitme derim
ne bekle
ne de gitme
cennete kadar yolu var
mesela
bir þehre kendini yerleþtiriyorsun
ve bir yüz çiziyorsun
trafik seni de yüzünü de alýp götürüyor
katil kim soramýyorsun
bir hiç yolunda ölmek sanýrým bu demek
avaz avaz gururlanýrdým
o masal þehri düþündükçe
omuzlarýmý indirip gülüyordum
ayaklarýma diklenerek
her yeni baþlangýçta
kendimden düþüyordum
ne zaman
þöyle bir dolaþayým de’sem
ayrýldýðým yerdeki kalýþlarým gelir aklýma
dönerim yolun en baþýna
keþke diyecek iken
her defasýnda
dudaðýma parmaðýmý kaldýrýp
bir yýðýn sus asýyorum
tam ortasýna
ama
her aðaca da böyle dökülmem
bilirsin aðaçlarýn vicdaný yoktur
küçük özlemlerim olmadý ki hiç
her biri dev sarýlýþlar gizledi
en iyisi
içime tüm yazýk’larý toplayýp
son bir defa susayým
avaz avaz
çýðlýklarýmý yeþertmek üzere
bir sonraki hikayeye kadar
nasýl de’sem
bir gövde
dallarýma yýkýlana kadar
rengi solmuþ belki
ama
mutlaka bir çýnar!
//Her dev finalinde küçülür//
Þiir, Yorum: ÞÝRÝN KELEBEK
(Funda Mavi)