düþümde bir dünya
bir koca çýnar
ýslanmýþ ayaklarýmdan baþlar üþümeye annem
onun gibi tutacaksan ellerimden tut
ayýpsýz ve aþikar
siniyor avuçlarýna
suskuya baðlanmayan kuþlar
ve duvarlara yazdýðýmýz siyah
yazdýðýmýz beyaz dökülüyor daðlarda
ansýzýn
günahsýz köprülere astýðýmýz aðýt
kastýmýz yok yâre gülmekten baþka
ayazlar tütüyor þehrinde
küstüðünden olsa gerek yasýn
mülteci dumanlar ölürken sesimde
nefes nefese
öp beni tükendiðin yerde
biraz sessiz ol kimse uyanmasýn
git gide gözlerimin rengini kaybediyorum keder
boðazýmda düðüm bütün sevinçler
ölüp gideceksin bir gün
bir gün aðlasam da
eðilsem de gölgenin ardýnda
isterim ki her bahar mavi açsýn çiçekler
üþüyünce yalnýzlýðýn gel
sarýlýp ýsýnalým
kuzeyli bir rüzgar yenmeden gülüþü
bir de aðaçlara kýzma
daha çocuk onlar gönlü güneþ olalý
dalýnda kurþuna dizilmiþ tanrýlarýn kavgasý
incirin suçu deðil mesela
çok sancýlý yalanlara inanmýþ insanlar
seviþleri eksik dokunuþlarý muamma
dizelim harfleri þimdi yan yana
yanalým iki zemheri arasý iki yara
dudaðýnýn kuytusunda uyusun bütün kelimeler
bizim deðil inan
içinden çaðlaya çaðlaya
nehirler akmayan þiirler
ocakikibinonüç
.