MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Bir İkilemi
Utopia

Bir İkilemi


I
gözlerimde kan çanaðýndan kýrmýzý bir mürekkep
daldýkça okyanusuna derinlerimin
istiridye kabuklarý taþýyan bir zýpkýn telaþ
incisiz
yani demem þu: beni el1liðiyle incittiniz
ve ben italoya ankarada kulak verip ankarada öldüm ilk kez
öyle ki tanýmlayamadý cesedimi ne camgöbeði morglar
ne de gür býyýklý demir perdeden istasyonlar
ki modernizm tanrýsýydý ankara o zamanlar
ve bir kapýkulu mumyasý çiðliðindeydi
bütün kozmokomik renkler
hele bir de soldu mu avuçlarýmda 1 1 iklimler
çirkinleþirdim
gör iþte duy
belki de üstünü karalamalýyým bu þiirin
elveda anne dememek için
seslenerek kendi topraðýnda mahkûm o ülkeden þu ülkeye:
burasý son durak beyler
buraya kadar

gene de merak edilirse ama
sonrasý þu:
neden 1eylerarasý zekâsý daha baskýn olduðu söylenir ki politikacýlarýn?

þöyle bilinsin:
üzerine bomba yaðsýn ya da yaðmasýn
aslýnda bütün kentler 1 1ine benzer
bu yüzden yalnýzca güz vakti dökülen yapraklarýn çabucak turuncuya kestiði
ve modern bir apollonun badem býyýðý ve sinek kaydý yüzüyle
pipisi elinde gün ýþýðý gibi balkondan paryalarýna gülümsediði
kitap kapaklarýna sýðmayan uzunca bir þiir deðildir ankara
yani söylemeye çalýþtýðým þey þu:
kitleleri 1den1e uyutabilmek elbette maharet ister

I + I
kan çanaðý gözlerimden 1 + 1 damla yer çekimine yenildi
savaþtýlar ve kaybettim benim öyküm bu
bir bozkýrýn en gökdelenli noktasýnda vurdular beni ilk
hiç görmediðim ama olmayan kalbimle çok sevdiðim için
o mahkûm ülkeyi
ki kalbim gibi yeþil parkam da olmadý benim hiç
bu yüzden ne kurtarabildim ne de yeniden kurabildim memleketi
ama onlarý da çok sevdim
her ülkeden parkasý kayýp yeþillileri hani
kýrmýzý yüzlü hüzünlü ve ölü çocuklarý sonra
onlarý da çok sevdim
çocuklar da hüzünlü olur muymuþ demeyin sakýn
hele çocuklar da ölür müymüþ diye eklemeyi aklýnýzdan bile geçirmeyin
öðlen aralarý yemeðimi bölüþtüðüm sýrdaþ kedilerdir þahidim
hüzün ve ölüm nedir henüz çocukken öðrendim
yani formülümüz þu: ölüm + hüzün = çocukluk
burada çocukluk gençliðimin ve yoksunluðumun delilidir anne
yoksunluðumsa yokluðunun
zira uslanmak nedir bilmedim sayende
gene de gün oldu söküp olmayan kalbimi
koydum insan kýlýðýnda umacýlarýn banknottan pençesine
sýrf iliþmesinler diye düþlerime
bundandýr 1 + 1’inci kez kalbimi yitiriþim
yetmedi ama
gün oldu acýktým ve hüznü yitik bir kenti aðaç aðaç yedim
ankara dediler geride kalan bozkýrýn adýna
sonrasý yaprak yaprak tükeniþiydi gözlerimde trampetin
bir daha asla o günkü kadar haklý olmadý çünkü günter
ilk o an vuruldum iþte
ve anladým: süreyanýn hüznüydü yansýyan bedenimde edipin ritmi
arifin bilmediðiydi kent yýlmazlarýn hissedemediði
bir bendim çünkü ölen ankarada
ölüm vaktinden yýllarca önce

þimdi yoksunluðumda gri bir gök
ve kendi topraðýnda mahkûm bir ülke büyümekte
ankara katil
ankara oðul öldüren bir katliamda biletli seyirci anne

yani sormak istediðim þey þu:
ne çok sevdiðimi söylesem seni
yenebilir misin yer çekimini?

yani sormak istediðim þey þu:
biz 1 + 1 kere kalpsizler
sýrf üzerimize bomba yaðmadýðý için
özgür müyüz sence?
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.