Sessiz Ol İstanbul Çalınmasın Sesin

Bir
sen ki içindesin her þeyin ve her þey senin içinde
bir yakadan bir yakaya uzanan þu mavi köpükler üstünde
köprüler sensin halatlarýn çelikten gene de bükülmektesin
taþýyabilir misin yolcuyu sorgusuz sualsiz
durdurabilir misin akýþýný suyun
yolcu sensin istanbul zaman su

tutabillir misin kendini kendi kanatlarýndan uçabilir misin
þu kalabalýðý bu kuleleri þu martýlarý bu balýklarý
þu ayak takýmýný bu tarihi þu keþmekeþi bu aþký
silebilir misin tek kalemde unutabilir misin
doðurabilir misin kendini kendi küllerinden? zor!

Ýki
hamd olsun arþý suyu göðü ve yeri yarattý tanrý
arþ yedi kattý göðü tuttu gök yarýldý su aktý yer yuttu

hamd olsun cenneti cehennemi istanbul’u ve insaný yarattý tanrý
istanbul yedi tepeydi cennetti insan kuþattý cehenneme döndü

Üç
ve ben doðdum ekim dokuzyüzseksenbeþte
çok uzakta varla yok arasý bir þehirde
on yedimden öncesini hatýrlamam
ama ne vakit bir eþsiz düþ görsem sonrasýnda
adý istanbul oldu
kitaplardan bildiðim martýlarýný merak ederdim en çok
baþka hiçbir þehrin martýlarýna benzemediði söylenen martýlarýný
bizzat ellerimle besledim sonralarý onlarý
ve anladým: istanbul’un niçin sadece istanbul olmadýðýný

Dört
suyun akýþýný hissedebiliyorum köprülerin altýndan
bir odada karanlýkta geceyarýsýna on dokuz kala
istanbul var aklýmda ve babam ama ben ankara’dayým o aðrý’da
bir þehrin kitaplardan sevilebileceðini keþfettiðimde henüz yeniydim
artýk eskidim
þu an bir þehrin babayla özdeþleþebileceðinin keþfedildiði noktadayým
beni en çok istanbulum severdi çünkü
bilinsin isterim


Beþ
ben demiroðlu hikmet
þubat dokuzyüzotuzsekizde doðdum
ve altmýþ üç yýl sonra bir yýlbaþý gecesi ertesi nefes darlýðýndan öldüm
geride dört kýz iki oðul ve bir kadýn býraktým
siz bir þiirin kalbine konuk olduðumda tanýdýnýz beni
kahramaný istanbul olan bu þiirde baba rolündeydim
kulak verdiniz söyledim:

“sessiz ol istanbul çalýnmasýn sesin
azar azar ölmektesin öleceðin bilinmesin”

Altý
nicedir yorgun gözlerim istanbul’u arýyorum
ve annemi ve kardeþlerimi
babamý çok sýk düþünmüyorum yalan yok ama onu da arýyorum
düþünmeyi býrakalý çok oldu çünkü sadece yazýyorum
yazmak yaþamayýp yaþanmak
yaþanmaksa bir odada karanlýkta bir baþýna
kendine uzaktan bakmakmýþ biliyorum
ve ellerini açýp duaya durmakmýþ ölmek
hatýrlanmasý için bir babanýn unutulan yüzündeki hüznün
hepiniz bilirsiniz oysa istisnasýz hepiniz
halen en çok sevendir beni babam
bul beni istanbulum duy beni kayboldum kendimi özlüyorum


Yedi
sen ki içindesin her þeyin ve her þey senin içinde
bir kýtadan öte kýtaya uzanan þu düþten atlaslar üstünde
yaþam sensin koruyucun tanrý gene de ürkmektesin
savunabilir misin kendini yara almadan
durdurabilir misin akýþýný suyun
maktul sen olacaksýn istanbul bizler su

Sosyal Medyada Paylaşın: