Sahil..
Þu suskun zamanýn ortasýnda
Konuþan tek kiþi
Bir ülke kadar geniþ, uzun ve karmaþýk
Hele þu rüzgarlarýn ürkek sesi
Avuçlamýþ hayal meyal bir tekneyi
Uzaklarý unutturmuþ bir soluk nefesi.
Alaycý bakar gökyüzü sahile
Çünkü sahil aþýktýr gökyüzüne
Hasrettir ezelden pýrýl pýrýl rengine
O yüzden nazlý bir sevgilidir gökyüzü
Her akþam bir ezikliði,
bir terkedilmiþliði yaþar sahil
Kýpkýzýl renginde sevgilisinin
Kum tanelerince üzülür.
Dalgalardýr yüreði sahilin
Upuzun bekleyiþinde sessiz gecelerin
Bazen isyankardýr, bazen öylesine mahzun
Bekler sonu gelmez geceler boyunca
Merak eder çýrpýnýr üzgün yüreði
Sabýrlýdýr bazen
Hafif hafif çarpar mahzun yüreði.
Ýki sevgili sahilde buluþur
Biri ýrmak biri deniz
Çýðlýk çýðlýða martýlar katýlýr bu sevince
Sonra rüzgarlar...
Ama sahil mahzundur, buruktur yüreði
Efkar efkar çarpar.
Denizlerdir gözyaþlarý sahilin
Geceleri ay ýþýðý parlatýr
Ve yaþadýðý
Hüzünle bütünleþmiþ bir aþktýr
Ne rüzgarlar, ne de martýlar daðýtýr
Bir tek þafaktýr tesellisi
Karanlýðý örten, bol güneþli bir þafak.
Ayrýlýk vaktinde
Doyumsuz güzeldir sahil
Hüzün hüzün olur kývrýmlarý
Ayrýlýk kokar kum taneleri
Bir müziðin ahengi rüzgarda
Perde perde iner yüreðine
Kan rengi gökyüzünün
En hüzünlü sahnedir sergilediði
Bekleyiþin, sabrýn ve hüznün bütünleþtiði..
Bir kelime anlatýr
Herþeyi açýklayabilir belkide
Ne sahil ne de ben biliyorum
Ama gözler görüyorsa
Yürekler hissediyorsa
Anlar sahilin derdini.
Hakan Zengin (1992)