Ben þair falan deðilim
yazmayý hiç bilmem!
susunca anlaþýlýrým,
çünkü sustum mu tam susarým.
Sadece.. bir yamaçta esen deliyim
zormuþ güçmüþ dinlemem;
sevdaya çetrefilli yol bulur,
göðsüne ayaz gibi dolarým.
Dedim ya; ben þair falan deðilim
Öyle... arada bir sus/ar/ým
acýmý bulut olup...
yaðmur gibi kusarým,
yaz kýþ dinlemem,
dolu gibi laf çarparým.
Mevsimi Yozgat gibi yaþarým.
Ben þair falan deðilim,
diyene de kýzarým.
Baþýna üç nokta koymam..
seçenek gibi sonda hiç durmam.
Yalnýz þýk olup sorarým (?)
Diðerlerine benzemem
uykuda düþ görmem
zaten... hayal gibi yaþarým.
Ben þair falan deðilim,
zamir falan hiç bilmem
anlayacaðýn, þiirle iþim olmaz(!)
Bir yüklemi tanýrým,
arada bir git yazdýðýmdan
onunla iyi anlaþýrým.
Sonra... çocuk gibi aðlarým.
Ben þair falan deðilim,
sonradan kalem tuttu ellerim;
kaðýdým bile yok be!
Arada bir adam çizerim,
o da gazete kenarlarýna falan.
Aðzýna bir sus iþareti(!)
yanýna da bir ’git’
Onu da kimse görmeden yýrtarým.
Ben þair falan deðilim,
laf kalabaðý yapmaz aðzým.
Yazmak isterim ama nerdeee...
sadece adam çizerim,
o da ne kardan ne de çöpten.
Adam!
Ben þair falan deðilim,
arada bir adam çizerim
Onu bir görseniz...Týpký bir deli(!)
Öyle boynunda kravat falan yok.
Kardan adam deðil,
çöpten hiç deðil.
Adam!
Ben þair falan deðilim,
zaten küçücük ellerim
nasýl yazar, nasýl silerim?
Kýrýlgan kocaman bir yüreðim...
tüm gece zýr deli gibi gezer
güneþ doðmasýn isterim.
Düþünür asi fikirlerim,
kanserim, kimse’yim,
zat’i bir deliyim(!)
ÞÝRÝN KELEBEK