kimi gün dolu dizgin, þiir atýnýn üstünde
bir aðaç gibi kimi gün yapraklarý kuru
seyre dalýyorum
baþýna karýncalar üþüsen insanlarý
ve karýnca karalýðýndan habersiz olanlarý
durmuþ bakýyor içilecek su
bakýr tasda yalnýzlýk
dokunsam büyüsü bozulacak
ellerimle
aralayacak gibiyim karanlýk bulutlarý
bir duygu var içimde
o ermiþ biçimde
kur’aný ezbere okuduðum günlerden
saçýmýn telini göstermeden örttüðüm
bacaklarýma kara çoraplar geçirdiðim günlerden
bir duygu
acýmak
insanlarý bir halkada görmek isteði
bir koçanda dokunmak
toplamak kocaman bir bina içine
savaþ yok, savaþ yok, savaþ yok!
bahçesi sümbüller menekþeler içinde
cennetten bir köþe dünya, firdevs
ýrmaklar akýyor dev aðaçlar arasýndan
balýk kaynýyor denizler
gök arý, deniz temiz
yüzü gülüyor herkesin
ay ak, güneþ sýcak
kolay oluyor þiirde yüzleri gülümsetmek
þiir atýnýn üstünde yönlendirmek dünyayý
dört nala sürmek acýlarýn üstüne
lâðým akan dereleri atlamak
uçurum kýyýsýndan yürümek
kuþbaþý seyretmek
aðulu tasda su içen halký
9. 11. 1986 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.