Yokluğuna

En iyisi sen bekleme beni.
Yokluðun tüketiyor olsada
beni. Yokluðunun altýnda
eziliyorsamda böcek gibi.
Git, en iyisi bekleme beni.

Ya sen yanlýþ sokaktan
geçiyorsun ya ben.
Ya senin evin yanlýþ yerde
ya benim. Hayallerimiz,
yüreklerimiz, ellerimiz
birleþmeyecek gibi, git.

Her gün, biliyor musun her gün;
hayalin yanýmda. Her gün
seni arýyoruz, her gün
sen yoksun. Her günüm,
belki bugün demekle geçiyor.
Her günüm sensiz bitiyor.

Sen de en az benim kadar
biliyorum yalnýzsýn. Sen de
yorgunsun benim kadar.
Sen de korkuyorsun gelecekten,
sen de sevmiyorsun karanlýðý.

Bu gidiþle, sanmýyorum kavuþacaðýz.
Umutsuzluðunu paylaþýyorum.
Ýnsanlar sorduðunda, mutlu
olduðunu söyle, güzel olduðundan
bahset denizlerin, daðlarýn;
her ne kadar yalaný sevmesende.

Belki bir gün, olur ya, yýllar sonra
belimizi doðrultamadýðýmýz zaman;
yani birine muhtaç olduðumuzda
yaþamak için. Belki karþýlaþýrýz.
Sohbet ederiz sonra;
eski günlerden, geçen günlerden.
Belki de tanýmayýz birbirimizi.
Geçer gideriz önümüzden.

En iyisi biz, öðrenelim birbirimizsiz
yaþamayý. Birbirimizsiz gülmeyi,
birbirimizi düþünmemeyi.
En iyisi biz vazgeçelim birbirimizden,
beklemekten. Denize býrakýlan
bir þiþe gibi gidelim, dalgalar
nereye götürürse bizi.

Adýn ne güzeldir, eminim.
Aðzýndan çýkan sözler, ne þanslý.
Giydiðin elbiseler hele,
kullandýðýn týrnak makasý.
Kapýnýn önündeki paspas bile
ne þanslý benden...

TurhanKoç
Sosyal Medyada Paylaşın: