Büyük gelmiþ bir hüzün nasýl da oturmuþ yüzüme, Hüznün gölgesi vurmuþ gözlerime Hangi hüzün tam oturur ki yüreðe? Üzerimize bol gelen hüzünleri taþýyarak yaþýyoruz.
Titremelerim içime, Üþümelerim gizli Yanmalarým aþikar, Kül rengiyim.
Bir yaným gömülmekten korkarken, Diðer yaným topraðý istiyor. Ben arada kaldým Ruhum ve bedenimle Kendime yetemiyorum.
Dudaklarým mühürlendiðinde sana ölmeyi kabul etmiþ olurum Sessizce ayrýldýðým yanýndan, Sessizce gömülmeye razýyým.
Kýyamet dumanlarý çýkmasýn ne var? Yüreðimin yalnýzlýðýnda yanan bedenim bana yeter!
Hiç susmamacasýna sayýklýyorum adýný, Son an’a kadar, Adýn dilimden sessizce düþerken, Sessizce gömülüyorum.
Etrafýmda unutulmuþ matemlerin yas tutan sessizliði var, Dudaklarým adýndan kalan son sýcaklýkla, Adýný anma derdinde. Bedenim bir yaprak kadar hafif, Sürükleniyor. Bir çukur mu? Bir uçurum Nice ayaklarýn ezip geçtiði toprak Artýk benim evim. “Aþk” desek þimdi, Ne manasýz olur “ölüm” karþýsýnda.
Toprak soluk, Elbiselerimin solgunluðu kadar, Ya da gözlerim solgun görüyor Beyaza mý alýþtým? Ne çabuk!
Hatýralar solgun, Son solgunluk bu! Solgunluklar da hatýra bana Solduðum, sürüklendiðim yerden.
Dizelerimin gölgesinde yatmak istemiþtim ben, Dizlerinin dibinde. Takatsiz cümlelerim eþlik edecekti bu soðukluðuma. Daha bir cansýz olacaktýk ben ve cümlelerim. Daha çok can yakacaktýk!
Bir martý uçuyor, Masmavi denizin üzerinde, Son soluðu gibi gökyüzüne Ýlk yükseliþi, son kayboluþu Gözlerimden.
Asi bir deniz hýrçýnca dokunuyor ayaklarýma, Son kez hissediyorum denizi ve soðuðu Hava sýcak oysa, hala yanýyorum Kül renginde soluyorum. Kýz kulesinden baþlayýp adýmlarýmý sayýyorum, Saydýðým her adýmý siliyorum aranýzdan. Adýmlarýmý da alýp gidiyorum Solgun ayaklarýmý da.
Duvarlarýna inancýmý iþlediðim o ahþap eski evi de yýkýyorum içimden, Bastýðým ve unuttuðum ayak izlerim siliniyor dünyadan. Bir tek benim yýldýzým kayýyor bugün Biz ölüyoruz. Ýçimdeki senle birlikte, Son kez ellerim uzanýyor içimdeki sana Dokunmak istiyorum son bir nefesle, Yabancý yüreklerin bakýþlarý arasýnda, Yabancý gri gölgeler üzerimize eðilmiþken, Dokunamýyorum sana.
Sen biz’i çoktan öldürmüþsün, Biz sadece gömülecek yer bulamamýþýz. Çünkü; mezarlýktan sen de benim kadar korkuyorsun.
Gömülelim Uzun ve siyah karanlýðýn içine saklanalým. Bu ölüm kurtarýr ancak beni senden Ben olamadýðým her þeyden, Ben olamadýkça uzaklaþtýðým kendimden Kendimi öldürdüðüm senden.
Son bir çýðlýk Ýnce, tiz Ayak izleri, Sahil kenarý Hadi kaldýrýn cenazemizi O banktan, Musalla taþýmýz o bizim. Deniz yýkasýn bedenimizi Savurun küllerimi, Ama yalnýz benim küllerimi
(!)
Deniz’e !...
Altý Aðustos Ýki Bin On Ýki 20 00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.