Sana sustukça, kendime kusacaðým biliyorum. Yetmiyor hiçbir þey, Yetemiyorum kendime!
Sensiz gülmektense, Seninle aðlamaya bile razýyým !
O kadar ayrýyýz ki artýk, Ben her zaman hüzün veren bir günbatýmýyým. Sen her sabah yeniden doðan güneþ, Buluþmamýz bile imkansýz güneþ tutulsa bile. Senin doðduðun yerlere bile uðrayamýyorum artýk
Batýyorum kendi baþýma Bitiyorum tek baþýma Çoðalamýyorum artýk, hep azalýyorum Hep susuyorum kendime!...
Dilimde ardýndan kalma beddualar, Þiirlere dönüþtü. Ben hiç beddua etmedim, edemedim Tek bedduam beni özlemen, Dilimde, Sensizliðim bir Þiir oldu…
O kadar ayrýyýz ki artýk, Sanki dünyanýn bir ucunda kaldýn, bir ucunda ben Koþsak birbirimize, zaman bile yetmez belki O kadar uzaðýz artýk…
Sen gökyüzü kadar uzaksýn, Ben yeryüzü kadar yerdeyim.
Bu Vedâ’yý sessizce kendi kendime yapýyorum. Sessizce aðlýyor, sessizce gidiyorum. Ýçimin haykýrýþlarýna inat, sesimi de alýp gidiyorum.
Sana ömrüm dedim, ömrüm son buldu, Þimdi ölü/m oldum!...
OnSekiz-Nisan-ÝkiBinOnÝki*10:50 Nevin Akbulut Not : Sabah iþe geldiðimde, ilk olarak Defterimi açýyorum. Telefon çaldý o anda, ben telefonda konuþurken, gelen bildirilere bakýyordum. Bildiriden Þiir’ime týkladýðýmda, Günün Þiiri seçildiðini gördüm ve bir ÇIÐLIK attým hem de telefonda :)
Gün’e layýk gören Editörümüze sonsuz, bitmeyen teþekkürlerimi sunuyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.