-I-
Çocuklar gün batýmýna koþuyor
Tiksiniyor mavi örtülü kadýn bu þehirden
Keskin bir kayada yontuyor yüreðini rüzgar
Akþamýn gizeminde kaybolmuþ sevdalar
Yürüyen bir karýnca görüyorum
Taþýnmazlýðý yüklenmiþ üstüne
ve bilinmezliði..
Usulca incitiyor rüzgar
Karýncanýn yüreðini.
Duyuyorum kalp atýþlarýný denizin
Kalýn duvarlar gerilmiþ göðsüne
Hüznün kara perdelerine bürünmüþ bekliyor
Yüreðini acýtan karanlýðý
Sinsi bir kadýn gibi gülüyor bulut
Tutsak etmiþliðine yýldýzlarý.
Ýnciniyor karýncanýn yüreði
Yüreðine büzülmüþ aðlýyor deniz
Kýpkýrmýzý kanlar boþalýyor aðaçtan
Seviniyor bulut buruk sevincine.
Ensemde bir kadýn kahkahasý
Umarsýzca incitiyor maviyi
Ve alýp üstüme yýkýyor maziyi
Damla damla parçalanmýþ denize akýyorum
Denizin hüzünlü yüreðine.
Yýrtýnan bir martý kalýyor geride
Tiksinen kadýn
Sevdasýný yitiren otlar,
Yaþanmýþlar, yaþanmamýþlar
ve yüreðimi kanatan rüzgar...
Usulca üstüme çekiyor deniz
Yalnýzlýðýn yorganýný
Uyuyorum
Gözümde bütün uykusu gecelerin.
-II-
Ve yürüyen karýncanýn yüreði..
yaðmursu birþeyler ekliyorum gözümden
Yetmiyor
Tutup mavi bir kanat takýyorum
Yürüyen karýncanýn yüreðine
Yalnýzlýðýn yorganýna alýyorum onu
Sýðýnýp af diliyorum benliðine.
Önce buðulu bir masalda buluyorum kendimi
Çocuklar hala koþuyor
Sýrça bir saraydan seyrediyorum
Bir çocuk Tanrý rolü oynuyor;
"Öl, Diril.. Öl.. Diril.. Öl..."
Ölüyor ve diriliyorum
Sonunda yýkýyor sarayýmý Sartre’nin balyozu.
Alýp yýkýlmýþlýðýmý
ve beþ para etmez yalnýzlýðýmý
Bulutun yasýyla uyanýyorum
Ensemde bir kadýn hýçkýrýðý
Resim resim siliniyor mazi
Þairliðimin çocuksuluðunda
Renkli gülümseyiþler veriyorum ona.
Unutuyorum beyhudeliðini yaþamýn
Düþünmüyorum
Niye gün batýmýna koþuyor çocuklar?
Bütün inancýmla
Yüreðimin konuþmasýný bekliyorum
Yýkýlýyor sözleri aþmýþlýðým
Yýkýlýyor yaþam kuramlarý
Yýkýlýyor yalnýzlýðým.
-III-
Ve kadýn
Bir baþka gülümseyiþe koþuyor
Bir kelebek öyküsü oluyor her þey
Vefasýzlýðýnda kelebeðin
Ýnciniyor yüreði karýncanýn
Bense sorgusuz mahkum oluyorum
birikmiþliðime.
Ve " Ýþte Bu " diyorum yaþam gerçeði
En ince kaçýþlar hazýrlýyorum kendime
Ýnciniyor yürüyen karýncanýn yüreði
Ýstiyorum ama beklemek yetmiyor
Umutlar ufuklar kadar duyarsýz
Sarhoþ olmuþ
Gün batýmýndaki þarap rengine.
Ve yýkýlýyor tarih, felsefe
Yanýyor ilkokul önlüðüm
Yenibaþtanlar çatýrdýyor
Ýlkeler, gündelik hevesler
ve tadýmlýk sevgiler
ve gerçeðini kabullenemediðim yaþam
Gün batýmýnda yýkýlýyor bu akþam.
Hakan Zengin, 1996
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.