adýný her gün yeniden unutan dualara
susuyorsun dilinde çöl mevsimi
duvarlarýn esmer patikalarýna yolculuk var
bu bir kaybediþ deðil ki
kalbe diþ geçiriyor öfkeli an
kulaðýna uluyan aç kurtlarýn aç ölen sesi
mor bulutlar þehrine çivilerken gözlerini
ýlýk sabahlarý yerle bir ediyor sýzlayan sözün
savunmasýz bir hal bu acýtýyor kendini
git gide sayýlmayan takvimde yýllar
kolaysa gel diyor aynalar ürkek
gel düþümün geceye inen son yalnýzlýk i mgesi
bakýyorum da bu aralar soyunuyor ellerin zaman
sanýrsýn gülüþümü tutacak çok uzaktan
ancak ben öpünce iyileþir özündeki yaþ üryan
ve hüzne düþen o paramparça dizlerin
bir türkü söylenir belki herkesin bildiði
bir de hiç bilmediðin kadar aþikar aðlanýr ardýndan
.