Küstâhlaþabilirim... Ve hatta umursamazlýk kuþanabilirim. Lâkin, sana hiçbir zaman Yalnýzlýk Edebiyâtý yapmayacaðým; Ben, rengimi hep bahara saklarým…
Hazandan kýþa seyrin tutaðýyým, göðleðim;
Her yapraðýn ardýnda handem inci çiçeði.
Bilmem hangi hûzmenin dal ucunda eðleðim,
Hangi sebebin bilmem, fasl û bâbýyla yundum.
Göðsüm göçmen kuþlarýn bir solukluk tüneði,
Kanat yaðmurlarýnda, hicrân âbýyla yundum.
Sabahlayan soðuða, bin ihlâsla zýrhýmý
Kuþandým usul usul, sadâkat uknesinde
Ve râh-ý hürriyetin endâmýnda tarhýmý,
Sarýp sarmaladým da güz türâbýyla yundum.
Salýnýp durulduðum her hûruc teknesinde,
Kaftanýmý soymadan göðün tâbýyla yundum.
Kabaran palaz gibi yaným yamacým kýraç;
Dün zikre duran çeþmim, sýndýrmýþ cümbüþünü.
Vâktin yakarýlarý, gece düþünde miraç;
Kaç söylence ertesi dehrin hâbýyla yundum.
Avuçlarýma sürdüm, söküp de gümüþünü
Sislerin gölgesinde nûþ mehtâbýyla yundum.
Dizlerimde büyüttüm, bir resimlik gururu,
Hâl-i sükût eyledim, en azgýn küleklerde.
Alnýmda billûr billûr günün râz-ý sürûru,
Günden evvel dalýmda, ’ol’ hitâbýyla yundum.
Düþenlerin gayzýna saklanan dileklerde,
Ettiðim tövbelerin dem hesâbýyla yundum.
Aþaðýdan yukarý, mevtim bahara salýk;
Dilim dilim sürüdü, sofram reng-i bendimi.
Puslanmýþ saçaðýmda keyf-i vahalar çalýk,
Nice barkan sýrtýnda çiy serâbýyla yundum.
Bir mahþer tembihine düðümledim kendimi,
Ben de her âþýk gibi âþk âdâbýyla yundum.
25 Aralýk 2011 / Gaziantep
Hakan Ýlhan Kurt