-Gün vurdukça sîneme âh-ý serâbýn siner; yollarýna düþmemi, hikmetin sanma sakýn!
Þahdamarým kabarýr; en ondurmaz deminde,
Bir gülüþün â’rafý omuzlarýma yýkar.
Çiy yürür de topraða çayýr çimen ceminde,
Kýskanýr âyininde börtü böcek edâný...
Dallar çiçeðe durmuþ, ekinler gök, ne çýkar;
Göðsümde cevþenimle karþýlarým gadaný...
Yamacýna uzansam, ufkuna varsam bir kez,
Boþanýr telâþýmla rûy-î zemine hengâm.
Kuþluk vâktine doðru alaca iner inmez,
Al çarpar, düþlerine perçinlenen þâdaný...
Yüz dileðin yüzünde dize kapansam ne gam;
Göðsümde cevþenimle karþýlarým gadaný...
Tövbem nimete sayar, gemlenmez her tohumu
Çiðdemler nergisleri sarýnca yalýnayak.
Tomur gözeler gibi kuþat, kuþan ruhumu;
Þevkim asma ýþkýný, nevrim zeytun fidaný...
Tütse de her cengimde yazý-yaban ve koyak,
Göðsümde cevþenimle karþýlarým gadaný...
Gün vurdukça sîneme âh-ý serâbýn siner,
Yollarýna düþmemi, hikmetin sanma sakýn!
Herþey aslýna döner, yaðmur yaðar, kar iner;
Ben, yer gök arasýnda aranýrým sedâný...
Raksa durmuþ çakýnlar þaha kalkmaya yakýn,
Göðsümde cevþenimle karþýlarým gadaný...
28 Aralýk 2011 / Gaziantep
Hakan Ýlhan Kurt