Gözlerini düþünüyorum da, gözlerin; yeþil elmalarý bilir misin? ondan daha lezzetli, ondan daha yeþildir. Yahut gözlerin; Fethiyen’in ölü denizinden daha mavi, daha serindir. Belki, baþka bir ihtimal, gözlerin, gece siyahýdýr. Ve belki bu sayede ben siyahý sevebilirim.
Sonra ellerin; Eskiþehir’in ayazýnda, yahut rüzgarýnda Sinop’un; en sýcak memleketlerin, en güzel sahilleri gibidir. öyle huzur verir, öyle ýsýtýr içimi ellerin.
Düþünüyorum da; en sevdiðin renk, en sevdiðin film, çocukluðun, aþklarýn, kýrgýnlýklarýn, piþmanlýklarýn, düþünüyorum da; alerjin var mýdýr çiçeðe ? Ne çok þey var, bilmek istediðim. Ne çok þey bilmiyorum hakkýnda.
Bilsen, bilememek ne acý. Ne çekilmez ýzdýrap böyle. Adýn, yüzün; ne büyük bir karanlýk, aydýnlýðýnýn içinde. Yokluðun ne büyük bir boþluk, varlýðýn ne büyük bir þüphe...
Merak ediyorum. O kadar çok þey var ki... En çok ama en çok merak ediyorum da, ben yazarken bu satýrlarý sana, eðer bir yerlerdeysen, her neresiyse orasý; hiç merak ediyor musun sen de, benim gibi ?...
TurhanKoç
Sosyal Medyada Paylaşın:
NieL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.