Beş Parmak Dağında Endymion

Uyuyordum doruðunda daðýn. Ve güzeldi
yýllarýn yýprattýðý yýktýðý gövdem.
Yukarda, elen ormanýnda, yavaþlatýyordu
Kentaur dörtnal koþusunu
gözetlemek için uykumu. Hoþlanýyordum
düþ görmek için uyumaktan ve o öteki,
bellekten kurtulan arýndýrýcý düþe kavuþmak için
yeryüzünü yaþamanýn yükünden kurtaran
düþe kavuþmak için uyumaktan.
Tanrýça Diane, o ayný zamanda ay olan,
görüyordu uyuduðumu daðýn üzerinde.
Ýndi, yavaþça, kollarýma.
Altýn ve aþk, yanan gecede!
Sýkýyordum ölümlü gözkapaklarýmý.
Görmek istemiyordum, balçýk dudaklarýmýn
kutsallýðýna saygýsýz davrandýðý yüzü.
Ýçime çektim ayýn kokusunu
ve adýmý ünledi ölümsüz sesi.
Kavuþan arýk yanaklar!
Aþkýn ve gecenin ýrmaklarý!
Ýnsan buseleri ve gerilimi yayýn!
Bilmiyorum ne kadar sürdü mutluluðum.
Öyle þeyler vardýr ki ne salkým
ölçebilir ne çiçek ne de narin kar.
Herkes kaçtý benden. Korkutuyordu herkesi
ayýn gönül verip sevdiði erkek.
Yýllar geçti. Çýlgýna çeviriyor beni,
bir korku, uyandýðým zaman. Düþünüyorum,
gerçek miydi, bir düþ müydü yoksa
daðýn doruðunda yaþadýðým o altýn çalkantý.
Boþ yere tekrarlýyorum kendi kendime
geçmiþin anýsý ve düþ, tek ve ayný þeydir diye.
Yalnýzlýðým dolaþýyor yavan yollarýnda
yeryüzünün; ama ben, arýyorum,
hep arýyorum, eskil gecesinde tanrýlarýn,
o duygusuz ayý, kýzýný Zeus’ün.
Sosyal Medyada Paylaşın: