Sessiz arkadaþlýðý ayýn eþlik ediyor sana, dalgýn gözlerinin bugün toza dönüþmüþ bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediði -zamanýn derinliðinde yitip gitmiþ- o akþam ya da geceden bu yana. Son kez mi? Biliyorum, biri çýkýp þöyle diyebilir günün birinde sana, tam da gerçeði söyleyerek: Parlak ayý görmeyeceksin artýk, tükettin yazgýnýn sana baðýþladýðý fýrsatlarýn toplamýný. Tüm pencerelerini açsan da dünyanýn, boþuna. çok geç artýk. Onu bulamayacaksýn bir daha. Yaþamýmýz boyunca keþfeder ve unuturuz o alýþýlmýþ güzelliðini gecenin. Biliriz, göktedir hep ay. Oysa iyi bakmak gerekir ona. Kim bilir, belki de sonuncusudur!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Jorge Luis Borges Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.