Umutsuz Serüven

Esmerimsi bir acýnýn.
Dehlizlerine düþtü yalnýzlýðým.
Bir ’’aþk’’ asýldý daraðacýna,
Aðýtlar yakýldý geceye serzeniþlerle.
Hasret kapladý bedeni,
Acýnýn anlamsýzlýðýna;
Kahkaha attý tüm suskunluklar.

Martýlar oydu iki gözümü,
Ýstanbul saðanaðýnda.
Islandý yaralý yüreðim.
Adýn düþtü bardaktan boþanýrcasýna yaðan,
Yaðmurun ýssýzlýðýnda.
Ipýssýz bir düþ(üþ)tü bu.
Çýplak ayaklarla üzerine bastýðým,
Yalnýzlýklarým kanatýyordu yüreðimi;
Her kýrýlýþýnda hayallerimin.

Tükeniyordu baharla gelen ilk ayýn,
Umutsuz serüveni.
Adýn çalkanýyordu kalbimin caddelerinde,
Tüm otobüs duraklarý sana sesleniyordu.
Sana gelmenin adýyla gidiyordu her þey,
Bir bir eksiliyordum kendimden,
Eksildiðim yerden eksiltiyordum seni.
Vuruluyordum zamansýzlýða yazýlan satýrlara,
Bürünüyordum yok olmuþ adamlýðýma,
Konuþamayacak kadar uzun susuyordum.

Yüreðimde yine ayný acý imtihan ediyor beni,
Ýntiharlar eþlik ediyordu imtihanlarýma.
Daha kaç kez düþecekti yüreðime;
Bende býraktýðýn o esmerimsi koyu acý.
Daha kaç kez düþecektim kentimden kendime,
Kaç kez boðulacaktým yalnýzlýðýmýn suskunluklarýnda,
Kaç acý bileyecektim acýyan yanlarýma,
Daha kaç kez kanayacaktý yar’alarým...

Alican Yýldýrým / Umutsuz Serüven
22.03.2011
Sosyal Medyada Paylaşın: