sessizce yanar sokak lambalarý
umutlu bir bekleyiþin ardýnda
eline gelinciði sinmiþ
susuz bahçelerin
ortasýnda kalacaðým sabah olunca
gitmek demiþtin
topraðýma yalýn ayak basar gibi
sevda uðruna batan dikenleri
bin yerimden kanla söke söke
yedi rengini umduðum ömrüne
yaðmuru, rüzgarý ekip çekip gitmek
zamanýn göðsüne bir ilmek atýp
eski düþün koynunda büyüyen
koklanmamýþ mor çiçekleri
hep güleç hep bereketli yüzüne
bir bir serip de gitmek
hayal dediðin nedir ki
uçurum baþlarýný tutmak ölüme
zaptetmek denizleri yanan ciðerine
bir yudumla içmek
þehrin aðzýnda yakýnmak dua ile
yýkanmak tek baþýna
çamura belenmiþ güneþe
aðaçlarým döküldü yerinden
inan bulutlar ve kuþlar yerle bir
böyle deðildin eskiden sözleri
düþünce çocuksu diline
suçlama sevgili
þiir yazmak da kolay deðil
yaþamak zaten yersiz bir meþgale
yitirmiþken gözümün bebeðinde
deliþmen sevinçleri
güle güle sevdalýðým
aþkýn özgürlüðündür artýk
güle güle þimdi yarim yaraným
ne dudaklarýnca seviþmek ihanetti geceye
ne sana benzeyen gülmekti en içten
en büyük ayýbým
.