Kendini, akþamlarý unutma. Ah, bir gülebilsen yýkanýr aðzýn benim ömrüm seninle iki nefes arasý býrak, daðýlsýn çürüten uzaklýklar bana bir deprem baðýþla saygýlý ol yitirmek korkusuna.
Hiçbir silahý namlusundan öpme belki yenilirsin, belki ayrýlýk haklý çýkar teksin ve yalnýzsýn üstelik. kimi niþanlasan kendini vurursun
Artýk her kent senin uygunsuzluðunla baþlar çatlak bir yüzle ezberlersin yollarý.
Necatigil’den kalma bir yazdý kalýn hüzünlü ve dibine kadar yorgun. Býrak buluþmalar üþüsün, çoðaldýkça insan kýran yasalar her çocuk masalýna çekilir. Sonra aþk güzel kadýnlarýn gövdesinde býçak yarasý.
Anlattýðýn dünyaya bu çýðlýk nasýl sýðar!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Veysel Çolak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.