Dokunulmaz Yarayız Birbirimize

Boynunda dolanýyor gün. Orada ölüm
yorumdur hayata. Aðýzdaki son kelimenin
öbür yaný; rozetinden vurulan çocuk
hep avuçta tutulan bir köz parçasý...

Orkidesi kýrýk, duygularý yara içinde.
Gökyüzünü çizip durmuþtur dalgýnlýðý
kaybolan elleri bulunmuþtur, sonsuz elleri
bir balýðýn karnýnda. Bir gürültüyle buruþturulmuþ
aldýðý haber. Þimdi haziraný tartýþýyor
kendi kendine. Taþýn sessiz öfkesini öðreniyor
bir çocuk. Kente sýðmýyor aþklarýn kokusu da.

Çýrpýnýyor bir yavru kuþ, bilmeden nedenini
anlamadan kanatlarýnýn karýþtýðýný rüzgâra
düþecek uzun çýðlýðý, gagasý yýrtýlacak
sürçecek kalbimiz, uçurum kendine itecek bizi
bir bozgunu kurcalayýp duracak sevgilimiz.

Kan iz sürüyor. Koyulaþýyor ayrýlýk.
Anlamýna çalýþmakta yýlanlý kuyu.
Ýçimizde büyüyen bir uzaklýk gibi deniz.
Çürümeye baþlayan gecede artýk yalavuz
kucaklaþýrken ne kadar sivriyiz birbirimize
bir suçuz kocaman öpüþürken
dokunulmaz yarayýz kendimize.

Yüzümüz bomboþ ve en çýplak yerimiz
ayartýldýðýmýz doðru, hasretimiz geçersiz.
Hep orada rozetinden vurulan çocuk
artýk, dünyayý insana gömecekler.
Sosyal Medyada Paylaşın: