İçin

Hiçbir gecede yokum, artýk bilemem
uykularýný kýrdýðýn yeri, ýþýðýn karanlýk
gözlerin kül içinde, bir yasemin gömülü
kalbinin arkasýna, daðlarý çizen bir ayrýlýk kokusu
sonra sen, yýrtýlan yerlerinden görünen yüzüm
daha ne olsun, her gündür ah, acýyla biten

Genç ölümlerin biçtiði gizem, çocukluðundan beri
biriktirdiðin çýðlýk; topraðýn öfkeli, aðzýn çamur
kent uyanýyor, gerinerek yalnýzlýk. Gövdesi kör,
sesi mazot tadýnda, günleri kan çanaðý, yalaný gölgeli
seninle yarýlan gökyüzü ve yeþeren boynun... Kalbin
var olacak inlemekle, artýk boðulan bir sestin, terden
doðmuþtun, o günden sonradýr
kasabalarý gürültü basar;
zaman denilen yanýlgý, zaman denilen rüzgâr
dünyaya inat, sen için için göðsünde çocuklar oynat

Açýlan bir çiçek gördüðünde
yumuldun, yüzünü karýþtýran turaç sürüsü
iþte o, boþluðun; iþte o, hayatýn, iþte o senin olan
ýsýrgan gizem. Bu uzaklýk böyle ne kadar diken
üstüne basýp kaçtýn seni çaðýran ömrün
aldattýn þarkýlarýný, þaþýran kuþlar biriktirdin dünyaya
baðýrarak eksildin ama ne zaman düþlesek seni
dumandý için, bulanýktý denizin
gene de bizimdi
kimsesizliðin.

Bir alan edin kendine, bir dað arkasý
gürültüyle yürüyen adamlar göðsüne itsin seni
ellerinde üþüyen demir, öksüren yaþamaklar
aþkla kýrýlan kemençeler ve ilk anlam, bana açýlan
için.

Sosyal Medyada Paylaşın: