Mantarlar

Geceleyin, hayli
Beyazca, tedbirli,
Sessizce hayli,

Bulup humusta dayanaðýný
Ayak parmaklarýmýz, burunlarýmýz,
Ele geçirir havayý.

Gören yok bizi,
Bizi durduran, aldatan bizi;
Küçük tohumlar oluþturur gözeyi.

Uysal yumruklar diretir
Ýðneleri kaldýrmayý,
Yapraklý yataðý.

Döþemeyi bile.
Çekiçlerimiz, þahmerdanlarýmýz,
Gözsüz ve kulaksýz.

Kusursuzca týnýsýz,
Geniþletir yarýklarý,
Delikler arasýndan omuz. Biz

Besleniriz suyla,
Gölge kýrýntýlarýyla,
Terbiyeliyiz, istediðimiz

Küçüktür ya da bir hiç.
Ne de çoðuz!
Ne de çoðuz!

Raflarýz, biz
Masalarýz, uysalýz,
Yenir yutuluruz,

Dürtükleyen ve itekleyenleriz
Kendimize raðmen.
Çoðalýr cinsimiz:

Sabahla birlikte
Miras kalýr dünya bize.
Ayaðýmýz eþikte.

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: Ýsmail Haydar Aksoy

Sosyal Medyada Paylaşın: