Nick ve Şamdan

Bir madenciyim ben. Mavi yanar ýþýk.
Balmumu sarkýtlar
Damlar ve koyulaþýr, yýrtar

Topraksý dölyataðý,
Sýzar kendi ölü býkkýnlýðýndan.
Siyah yarasa havalanýp

Sarmalar beni, paçavra þallar,
Soðuk cinayetler.
Erikler gibi yapýþýr bana.

Kalsiyum sarkýtlarýnýn o eski
Maðarasý, eski yankýlar.
Semenderler bile beyaz,

Þu mübarek adamlar.
Ve o balýklar, o balýklar –
Ýsa! Buz levhalarýdýr onlar,

Býçaklarýn bir ahlâksýzlýðý
Bir çapulcu
Din, içerek ilk komünyonunu

Canlý ayak parmaklarýmdan,
Yutkunur ve kazanýr yeniden irtifasýný
Þamdan,

Canlanýr sarýlarý.
Ey caným, nasýl geldin buraya?
Ey embriyo

Anýmsayarak, uykuda bile,
Çapraz duruþunu senin.
Çiçeklenir duru kan

Sende, yakut rengi.
Senin deðil uyandýðýn
Bu acý.

Aþkým, aþkým
Maðaramýza güller astým,
Yumuþak örtülerle –

Viktorya zamanýnýn sonundan.
Býrak yýldýzlar
Düþsün karanlýk adreslerinin dikine,

Býrak cýva
Atomlar kötürümsü damlasýn
O korkunç kuyuya,

Boþluklarýn kýskanarak yaslandýðý
Gerçeksin sen.
O ahýrdaki bebeksin sen.

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: Ýsmail Haydar Aksoy

Sosyal Medyada Paylaşın: