Bir umutsuzluk vardý içimde, Senin bir daha gelmeyeceðin umutsuzluðu, Dünya’da var olabilme ihtimalinin yoksunluðu, Ama sonra sen geldin…
Þimdi nasýl dururum ben, burada böyle? Sen buradayken, Bu kadar yakýn, bu kadar uzakken… Tam da yokluðunu bu kadar kabullenmiþken.
Bu kadar benimsemiþken sensizliði, Ýçime sindirmiþken. Duygularýma öðretmiþken, Bu kadar susuz, bu kadar suskunken…
Yokluðuna alýþmak kolaydý, Ama varlýðýný ne yapacaðým? Nereye sýðdýracaðým? Söz vermiþti yüreðim bana; Sen gelmeyecektin...
Þimdi korkuyorum geliþinden, Ellerimle kendi yüreðimi ellerine býrakmaktan korkuyorum, Gözlerim varlýðýna inandý ya, ellerimi de inandýrmasýndan korkuyorum, Kalbimden korkuyorum…
Varlýðýnýn býrakacaðý boþluktan korkuyorum, Sen gidince; gözyaþlarým bile anlamsýz olacak, Düþecek yer bulamayacaklar, Gözlerimden korkuyorum…
Aydýnlýða alýþtýktan sonra terk eden ýþýktan korkuyorum, Karþýma aniden çýkýp gözlerimi kör edecek karanlýktan korkuyorum… Ben aslýnda her þeyden korkuyorum, En çok da Senden…
OnAltý-Mayýs-ÝkiBinOnÝki*12:00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.