Düş Düşlerime

Mutsuz bir yalnýzlýktan,
Mutlu bir yalnýzlýða yürüyorum.
Ýstanbul’un dar sokaklarýnda...
Umutlarýmý ýsýrýyordu tüm köpekler,
Leþ yiyiciler doluþmuþtu;
Ölmüþ umutlarýmýn üstüne.
Bir sýrtlan kalbimi kemiriyordu,
Hatýralarýmý kanatýrcasýna.
Hatýralarým(l)a kanýyordum..

Duraklarda elleri boþ bekleyenler,
Ýzliyordu leþ yiyicilerin önüne düþmüþ,
Kanayan yaralarýmý.
Bir sinema tufaný kýrýp geçiriyordu,
Kalbimin zincirlerini.
Taptaze umutlar doldurmak istiyordu,
Bardaktan boþanýrcasýna yaðan gözaþlarýma.

Hasret gelip geçiyordu bu ilkbaharda,
Esen meltem rüzagarlarýyla.
Sevdiðimin kokusunu býrakýyordu burnuma,
Alýþýlmýþ ama beklenmeyen.
Ýþte o an karanlýk çöküyordu,
Aydýnlýk yalnýzlýðýmýn dünyasýna.
Leþ yiyicilerin önüne düþen umutlarýmdan haber yok,
Kanayan hatýralarýmdan eser kalmamýþ.
Peki nerdeler þimdi?
Sen nerdesin?
Hangi düþ/tesin...

Yokluðunu omuzlayamadýðým gecelerde,
Özlem dolu kamyonlar,
Uykularýmý solluyordu.
Ve sen beyaz bir melek gibi,
Düþ’müyordun düþlerime...


’’Hangi düþteysen çýk, düþ artýk düþ’lerime. ben tutarým seni, düþ’ünü kurduðum gecelerde...’’

Düþ Düþlerime / Alican Yýldýrým
23.03.2011
Sosyal Medyada Paylaşın: