baksan Ýstanbul’a
dumansýz solusan insan kokan havayý
ayaklarýnýn altýna inse bulutlar
uç verse elindeki dal
Ýstanbul’ca
öksürmesen üstünde gezenleri
tökezlemesen
yamuk duran evler gibi
ayaklarýnýn altýnda sürünmese deniz
eksikliðini tamamlasa güneþ
yarýný Ýstanbul dýþýnda býrakmýþ
adýmýný tamamlamadan
sürterek adýmlarýný
yarým yamalak taþlara
direncinden arta kalmýþ
hâlâ gözü kapalý sokaklarda
sýrtýný dayayýp
fýrtýnalý kente
seni tamamlayan bir vapurun dumaný
insanlarla canlý
durup seyrediyorsun uzaktan
uzakta kuþlarla buluþuyor dumanlar
öksürüyor kanatlar
çayýný yudumlarken bir kafede
diz çökmüyor yokuþlar
kentin en ücra köþesinde
tamamlamak üzere bulmaca karelerini
sokaðýn gidemiyor tersine
inmek için merdivenler
bir þey bulunmayan yukarýlarda
ve birbirine geçmiþ
araçlarýn içinde
minareler yükseliyor vapurun dumanýnda
sipsivri göðümüze
gökler bizden çok uzak
çook!
baksan Ýstanbul’a
lâleler göz kýrpmadan açýyor
capcanlý renklerini!
ayný fotoðraf karesi içinde..
18. 4. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.