vitrin camlarý sessiz
sokaklar uykuda
taþlarý dövüyor bir kaç ayak izi
günler gösteriþsiz
gece kirlenmiþ kapýlarýný
örtecek biraz sonra
ben beyaz giymiþim ellerimde ipekler
ölmek olmuþ gitmeler kime ne
yoksun dokunmuyorsun
yorgunsun üstelik
kuþlarý unutmuþum yine
dün perdenin üstünde
güneþ utangaç bu sabah
vurmuþ gelmiþ daðlarýn dibini belli
yeni bebeler doðurmuþ kentler
kelebek uçurmuþ çiçek açtýrmýþ
gülmek olmuþ yürekten gülmek ki ne
sarýldý adým dilinden yoksun
mevsim toplamýþ eþyasýný
þapkasýnda tozlar dumanlar
yolculuk var
eteðinde öðünmüþ acýlý
gül salkýmlar
aklýmda vebali büyüyen gözlerin
göçebe tenli çocuklar
allar maviler morlar
içmek olmuþ þarabýn keskin tadý
aþk kime aþksa öyle iþte
yaþanýyorsun uzak, yokluðun
dokunuyor içime
.