Kimseye değil, Öylesine...

"Kent gözlü insanlarýn suskunluðundan peydahlanmýþ bir aþk düþmüþtü payýma,
Yüreðinin yollarýna düþmeden biraz önce."



Kendi canýný yakan aþýklar, gerçekten sevmeyi bilenlerdir.
Peki, ben senin için dünyayý tersine döndürmüþken,
Canýmýn yanmasýna niye izin verdin.
Uçurum renkli düþler görmeyeli senin adýndan çýktýðým her yol,
Ýdamlýk hüznüme bir kalem kýrýyordu ve vuslat yüklü yolculuklar yaparken sana,
Bir kent’ten diðerine taþýnýyordum.
Vakit hep senden gitmeye yaklaþtýkça,
Daha bir sert cümleler düþürüyordum dudaklarýma.
Vakit Ýstanbul’un sensiz sokaklarýna aðýr küfürler yaðdýrmaktý.
Gözlerinin kýyýsýnda kendimi boðmak istiyordum,
Sana daha yakýn olabilmek için.
Çünkü gözlerin ömrümün en dalgalý deniziydi
Ve ben küreksiz bir sandala hapsolmuþtum gözlerinde...
Sensizliðimi mutluluk yüklü bir fotoðrafýn arka yüzüne karalayýp gidiþine ceplerimden sarkan acýlarýmý tanýklýk ettim...
Boðazýn da ölü düþler ýsmarlayan aþkýn, senden baþka ne isteði olabilirdi ki...



Annemin sesinden dinlediðim çocukluðumun masallarý gibiydin,
Bir vardýn bir yoktun...
Ama hep vardýn bir yerlerde,
Bazen bir öpüþlük uzaklýktaydýn...
Elimi uzatsam, sanki her þey bir rüyanýn bitiþine denk gelecekti
Hiç usanmadan defalarca elimi yokluðuna uzattým,
Senden ayrý kaldýðým rüyadan uyanmak için...
Bazen kapý aralýðýndan sarkan gülüþünü yakalýyorum parmaklarýmla
Sonra dudaklarýma sürüp yokluðuna sýðýndýðým gecelerden
Üzerime hiçbir þey almadan çýkýyorum.
Susmalarýmsa hep bir beklenti içinde,
Çünkü senin olmadýðýn yerde, her þey sessizliðe adanmýþ...
Sana veda yüklü cümleler kurmak,
Kendi idamýný yazan bir þairin satýr aralarýnda kendini öldürmesiydi,
Zaten senden her gidiþim,
Boðazýma takýlmýþ idam ipi deðil miydi?
Öyleyse, bu aþkýn katili kimdi sevgili?



Aþkýn soðuk yüzünü,
Yorgan niyetine üzerime örtmeyi seviyorum belki de,
Yoksa sen özlediðimi sanacaksýn...
Ama ben sus konulmuþ cümlelerin içinde,
Sana yalan söylemem ki...
Tenimin çatlak kaldýrýmlarýnda dolaþan hüznüme,
Ne zaman git desem,
Sen gelmeyeceksin,
O yüzden kal demek daha merhametli olur...
Kabuk tutmamýþ yaralar,
Yeniden kanatýlmaya severler,
Sen ki;
Tuz basmayý seçmiþtin açýlmamýþ yaralarýma...
Belki nefes almayý becerebilseydim,
Baþka bir tende adýný unutabilecektim..
Ama gidiþin tüm nefesimi kursaðým da býrakmýþtý.
Ýlk kez kentsel yolculuklarýn arasýnda,
Sana geldiðimi hissediyordum...
Ve bir aþk üçlemesinin,
Figüraný olmuþtu seviþmelerimiz,
Sonrasýnda doðmak üzere dudaklarýmýzda saklý kalan bir çocuk ismi...
Üsküdür’dan koþar adým gidiþlerim vardý,
Peronlarýn önünde sana gelmeyi bekleyen özlem yüklü vagonlara...
Diþlerimin arasýndan düþmeye niyetli,
Onca sözlerin arasýnda sana Hoþça kal dememek içindi,
Belki de gözlerinin içinde suskun aðlayýþlarým...
Oysa sana gitme derken, içimden düþen her parça da
Beni öldürdüðünü söylemek isterdim..
Alnýma yazýlmýþ kaderim bu olmamalý...
Þimdi ayný kentin kaldýrýmlarýna,
Kazýnmýþ ayak izlerinin üzerinden geçiyorum
Durmadan...



Þimdi hangi cümlede seni sussam,
Biliyorum hep ben kaybedeceðim..
O yüzden susmamayý seçiyorum senin için...
Oysa düþlediðim bu deðildi,
Hatýrla sol gözaltýndan öperken;
’Bilmediðim hiç bir kent olmayacaktý seni özlerken,
Ve seni özlemek zaten hiç bir kent kadar üþütmeyecekti sensizliðimi...’,
Diyebilmiþtim sadece...
Ya þimdi ellerinin sýcaklýðýnda uyumaya niyetlenmiþ göz kapaklarýma,
Ne demeliyim...
Sana yeniden günaydýn diyebilmek için;
Küçük bir aþk býrakmýþtým burnunla dudaðýnýn arasýnda ki kývrýma...
Þimdi baþka dudaklarýn esaretinde uyanýyorsun,
O masum uykundan...
Uçurum renkli gözlerinden intihara niyetlenmiþ bir yalnýzým artýk,
Biliyorum ki,
Küreksiz bir sandalla hiçbir aþk’a yetiþemem...
Sana geç kalan ömrümün kaderine yazýlmýþ cümlelerdi bunlar...
Son bir cümle kaldý dudaklarýmýn arasýnda;
Kendini bende unuttuðunun farkýnda bile deðilsin...
Çünkü ben hala sendeyim...

Sosyal Medyada Paylaşın: