rengi solmuþ diye gökyüzünün üzülme Leyla
bu sendeki dar yorgunluðu belli
düþür ayaklarýný usulca mavileþen suya
savunmasýz yazgýlar mý dudaðýna süzülen
boynuna asýlmýþ kirli hasret
siyah beyaz zulüm yana yakýla üzülen
otur yaný baþýma yalýncak dinle
gel de anlat geç kalmayý güne
ve susan bütün kuþlara cümle cümle
bulut doyduðun ekmek
içtiðin deniz damla deðilken bile
nasýl bir duygu yaþarken ölmek
arýnmasýz duvarlar býraktý eski zaman
avuçlarý boydan boya çatlamýþ bir çocuða
babamýn karnýnda öldü yýllar sonra
kendine kýyameti koparan þehir
yoksa annem midir aðlayan güneþe
topraksýz gömdüler telli duvaðýn dibine
geceyi savuran kurþuni düþleri
o daðdan bu daða esiren zülüftü þiir
görmüyorum nasýlsa akrebin sakalýnda
terleyen bir tutam esareti
mahpus gözleri kahverengi miydi neydi
çamurlanmýþ ýrmak dibi olduðumdan daha öte
üstelik yastayým sana keder eskiden beri
avuçlarýmda soluklan dolan gel saçýma
pervaneyim her nefeste göbeðini
kim bilir kime kestiðin deli divane hür aþka
insaný ölmüþ dünyanýn diye düþünme Leyla
bu sendeki har yorgunluðu belli
haydi
düþür umut aðaçlarýný baharla kavilleþen suya
.
esirmek-þiddetli rüzgar