güneþe süslenmiþ gül daðlar
geziyor aðýr baþlý beyaz
titreyen ruhun saçaklarýnda
gölgesi sýðýnmýþ esarete ah çare
aðaçlarý sevip ince sözleriyle aðlar
öpülmüyor ölgün gerdanlar
gençliðime d/okunan aç niyazla
þu çatlayan koridor enginliðine
siyah incileri dökmüþ gece
düþünce elim habersizce elin üstüne
yokluðundan koparýlmýþ al þal
affet bende öyküleri bahçemden al
oynaþýyor sonra dün omzumda
hesapta kal hesapta
ýslak saçýna yalansýz esecek
çok yüzlü yalýn aynalar
öfkeyle soyun sevdam dalgýn suya
çok acýmý hiç yüzüme vurma
kim bilir kimden çaldýðý adýmlarý
tersten atarken büyümüþ dünya
bir kadýn uzakta bir adam
bir adým uzakta bir düþ gülecek sanma
çerçevesi boþ kalmýþ rýhtýma
koþuyor sokaklar çýðlýk çýðlýða
haydi kapatýn özlerimizi
ar boþluðuma dolan ýrmak üþüyecek
sesimi dikecek diþine týrnaðýna
örümcek aðýyla
dilleri hep alýmlý kadýnlar
soðuk tenli seviþir bütün vedalar
ayrýlýk var, sensizlik beni öldürecek
toplayýp ayýn þavkýný kulaðýnýn ardýna
uykuyu haram edecek bakýnan þehir
býrak ufka resim çizmeyi senin deðil
solumuyor kuþlar aþk olmadan anla
bitecek kaç nefes ýssýz bir kuytuda
sen ezberlenmiþ merdivenleri çýkarken
gün esmer alnýndan akacak adým
cümle cümle ter niyetine
üzülme çiçeðe duracak her harfi kirpiðine
uslanan umutlar niye hep suçlu diye
Niye
.