biz ki açýk kafeslerin sözde özgür kuþlarýyýz hem sizdeniz hem ayrýyýz burgacýnda bir kederin öyle korkunç öyle derin çýrpýnarak gece gündüz hep bir seste ötüþürüz
biz bilinen bu semtlerde bilinmeyen sakinleriz. eskimekte günlerimiz eskiyen pencerelerde. hele uzun gecelerde gölgemizle kucaklaþýr düþümüzle öpüþürüz
biz kapalý sandýklarda unutulmuþ çeyizleriz gün görmemiþ ve tertemiz ve her ele alýnanda ‘belki vakit geldi’ deriz umut boþa çýkýnca da aðlamaklý gülüþürüz
biz ki kýzgýn sahralarda býrakýlmýþ esirleriz ama ne yel ne de deniz istemeyiz buralarda kendimizi biz sadece kendimizle bölüþürüz ve bölüþtükçe üþürüz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.