seviþiyor yalandan yanýk sabahlar dudaðýmda çatlayan kan eski duvarlara astý bedenimi küs süslü kurak zaman toplayýp dargýnlýðý valize göndermeliyim yaþanmayan kente düþ denizine iniyor yüz yüze cennetsiz patikalar boðulacak eller mavisinde yoktan yaþlanýnca ölür mü hep sevinç göz çukurunda uyuyan
dokunacak kor ak yeleli atlar gibi koþmuyorsa lirik toprakta büyüyen af sor kendine iþin zor
yaþlarýnca ölmeye durur bahar annemin dilinde açan güneþvari yaprak ve kuþlarýn kýzýl dansý yükselir ufak ve kýrýldý ayak sesimde yýlgýn saat çýt çýkarmayýn batan camlarýn sarýsý ara ara konuþuyoruz þurada bir kaç aþk daha kaç çocuk doðuracak sepya ayna içinde korku içince har biçimsiz manzara sonu "ilenmekte hüzün" de baðlacým tüm kadýnlar giderken susacak .
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necla Kezban Turan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.