TEK VALİZ

yine göç telaþý sarmýþ hüznün evlatlarýný.
insanlarým ürkütülmüþ kuþlardan farksýz.
bir melanet bulutu sarkýtmýþ kanatlarýný,
bir fýrtýna kopmuþ ki, uðursuz ve zamansýz.

kesin, nazi artýðý, führer benzeri biri
buyurmuþ: “bu topraktan silinecek iziniz!
kendinizce deðerli sandýðýnýz þeyleri
tek valize doldurup götürebilirsiniz.”

doðduðun ev, oturduðun eþik, emektar soba
gülleriyle söyleþtiðin bahçe, gezip tozduðun kýr
nasýl olur, nasýl konur tek bir valize, acaba
derin bir mazi sýð bir valizde nasýl taþýnýr?

ses ettikçe yüreðinin derinlerinden bir bir
okul zilleri, tren sesleri, yaþanmýþ her sevinç,
hele o sarýþýnlar, o esmerler… her biri bir þiir,
o sevdalý geceleri tek valiz alýr mý hiç?

mezarlarý kirletilmiþ ananýn çýðlýðýyla
babanýn sitemleri, her birinde bin kahýr,
ve o þehit anneleri, yitenler yana yýkýla,
tek bir valiz içersine kolay mý sýðdýrýlýr?

alýnmazsa çocuk gibi aðlar aliþ’li tuna
lofça’nýn kayasýný duman kaplar, sis bürür.
can dobruca elbet kýzar sali yaþar oðluna,
valiz dýþý kalýrsa, rodoplar küstürülür…

“varýnýzý toplayýp defolun!” deniyor bize,
insanlýkla yüzleþmeden ve tarihe sormadan:
nasýl girer, nasýl sýðar minicik tek valize
sevgimizle büyüttüðümüz koskoca vatan?

Sosyal Medyada Paylaşın: