MEMLEKET EZGİLERİ

-Mehmet Pektaþ’a sevgiyle-

þu ezgiler yok mu, anam,
þu bizim memleket ezgileri
dallarýna yuva yapýp tünediklerim
üç öðün yediklerim nimet yerine
ve zor günde
hançer niyetine bilediklerim
ah, onlar olmasalardý eðer,
beni kurbanlýk gibi bulmasalardý,
dünüm de, bugünüm de,
hatta yarýnlarým da, eminim,
çok daha baþka,
çok daha farklý,
çok daha bilinmez olurdu benim.
ama olmadý iþte
çünkü inanýlmaz bir büyü gibi
kývrým kývrým,
sýzým sýzým
þiir hastasý ruhumun
kýlcal damarlarýna girdiler
þu memleket ezgileri,
bizim ezgiler.
o gün bugün
dal dal olmuþ aðaçlardan farksýzým,
yol yol olmuþ yamaçlardan farksýzým
yad ellerde yatanlarýn kanýyla
al al olmuþ dik burçlardan farksýzým.
nasýl mutlu olunur
nasýl huzur bulunur
karadeniz “akmam” derse
“ben tuna’ya bakmam” derse
üzer beni
aliþ’in sýrra kadem basmasý
dost olurum
deliorman’ýn þaykalarýyla.
ne demekse
“burçak tarlasýnda gelin olmasý”
nasýl görünür
“lofça’nýn ardýnda kaya”
anlamaya çalýþýrým her þeyi ince ince.
aðlamayý öðrenirim sevinçle tanýþmadan
acýlarým olur,
sancýlarým olur da
denizlerden büyük, daðlardan yüce,
katlanmayý öðrenirim
kimseyle paylaþmadan.
oysa ciðerime basar
rodoplu zeynep’in kýnalý topuklarý
recep’ine koþarken:
“arda boylarýnda sarý karýnca
nerelere varayým sabah olunca?”
feride’yle yusuf’tan yükselen çýðlýklarý
bir tanrý anlar ancak,
bir de ben:
“aman bre deryalar, kanlýca deryalar, biz niþanlýyýz,
ikimiz de bir boydayýz
biz delikanlýyýz.”
bazen kan donduran feryat olurum
bazen yaralanmýþ kanat olurum
bazen de kýzarak kahpe feleðe
kin olurum, öç olurum, inat olurum.
iþte o zaman, o anda iþte
ikrarlarý
inkârlarý
efkârlarý boþ verip
gönül der ki “çýkayým urumeli’ne,
arzuhal yazayým beylerbeyine”
yeter ki
beni seven bir yâr olsun,
isterse
birazcýk cefakâr olsun
varsýn adým deliye, mecnun’a çýksýn,
varsýn ‘gizli sevdalarým aþikâr olsun’.
ayrýlýk girmeyegörsün araya,
görünmeyegörsün gurbetin yolu
uçuþurum toz toz olup
tutuþurum köz köz olup
konuþurum söz söz olup
sesim daðlarda taþlarda çýnlar
yeri göðü insafa çaðýrýr sesim:
“yaðma yaðmur, esme rüzgâr,
yolda yolcum var benim”.
ve hep böyle
ezgilerle yaþadým ben,
onlarla dalgalandým
ve onlarla duruldum.
kendimi
onlarda yitirdim derken,
yine onlarda buldum.
bu yüzden
memleket ezgilerimle ben
yönünden þaþmayan ýrmak gibiyim
dalýndan düþmeyen yaprak gibiyim
acýda da, sevinçte de, aþkta da
sýrrýný deþmeyen toprak gibiyim.

Sosyal Medyada Paylaşın: