BİR DE BAKTIM Kİ

bir de baktým ki, ben býraktýðým yerde yokum, gitmiþim
daha uzaða, daha batýya ve gittikçe daha soðuk ellerim;
uykularým daha kýsa ve gördüðüm düþler daha vahim,
daha derin su çektiðim pýnar, daha dik hedef tepelerim;
sesim bile daha yalnýz ve daha yabancý bana, yanýtsýz
býrakýyor haykýrýþlarýmý, kaçýyor benden bir zamanki
o þýmarýk kýz gibi –inadýna güzel ve o kadar günahsýz-
ki bugün de bir gençlik ikliminden aklýma düþtü sanki
ve bir de baktým ki, müthiþ çoðalmýþ küf sarýsý lekeler
hiç solmayacak sandýðým gönül bahçemin güllerinde
-yediverendiler, güzellerdendiler, özendirenlerdendiler-
oysa çiy deðil bir çýðlýktý titreyen þimdi kirpiklerinde
ve ben dokunamadým onlara, silemedim, silemezdim,
çünkü ben, önceden býraktýðým yerde yoktum, kendimi
yitirmiþtim uzak mesafelerde ve bu ben o ben deðildim,
çok daha batýdaydým ve ovuyordum üþüyen ellerimi.

esiyordu rüzgâr, çöküyordu akþam, artýyordu karanlýk…
bir de baktým ki, kendimi aramanýn anlamý yoktu artýk.


Sosyal Medyada Paylaşın: