anne beni merak et
kaybolmam yakýn
yorulursam tut beni
saçlarýmýn dalgalý geçmiþinden
ben sadece
derdimi anlatmak istedim dinleyicilere
aklýný yitirimiþ bir dünya uðruna
öfke enkazý sözleriyle dehþet saçan
nefrete bulaþan
ve deliler mezarlýðýnda kaybolan insanlar gördüm
yalancý düþlere uyandýðým sabahlar
burnum kýsalýrken doðrularýmla
kendimi ihbar ettim sessizce
ben de delirdim
epey delirdim
beter oldum
biliyorsun
serseri bir aklým var tutunduðum
ardýna saklandýðým anýlarým rehin
durduk yere ara bu aralar beni
þarkýlarýn içine saklandý ruhum
çoktandýr bulamýyorum kendimi unuttuðum ritimde
inceldiði yerden koptu yine dilim
yüreðim saðýr, gözlerim aðýr
bir çýðlýk atsam geçecek
ama
sesim ahlaz güncesi gibi kayýp
her yolculuktan gitmeden dönüyorum
kadýnlýðýmdan baþka sýðýnacak yerim yok
buðulu camlardan süzülüyor umutlarým
söyleyemediðim sözler için, için için
idamlarda sallanýyor þah damarým
isimsizdi tüm gülüþler
ve her gözyaþý aksansýz bir alfabe
ben sadece çok istedim
neyi istediðimi bilmeden
suya döküldüm kaçarken
daðýldý omurgalarým
alýkoy beni / düþünürken
özle özleyebildiðin çocuk gözlerimden
fulya/aralýk2011