Bir Umut’tu beni bu kadar yaþatan, Yine Ayný Ümit’ti Seni benden uzakta, Böyle hayata baðlayan..
(…)Bizimkisi hiç geçmeyen, hiç bitmeyen bir Nöbetti, Her an aklýmýzda, hep yürekten tuttuðumuz.. Dinmiyordu fýrtýna zalim yüreklerde, Dinmiyordu Deniz…
Ýçimizdeki Ýnanç’tý bizi bu kadar uzakken, Ayakta tutan.. Arsýzca, delice kavuþacaðýmýza inanan Serenad’dý…
Yýldýz bile kayýyordu, Yer, gök, Ay, Güneþ Bizden yanaydý. Tüm Dünya karþý gelse de, Gökyüzünde iþaretler Aþk’tan yanaydý..
Günlerden sonra Nihayetti yeþil, Uzun gecelerden sonra, Gün doðuyordu. Nice soðuklardan sonra, Nihayet; Gün/Eþ Doðuyordu!(…)
Þimdi ne söylemeli ki; duyulsun, Ne yazýlmalý ki; silinmesin… Baþladýðý gibi bitmiyorsa sonu, “Serenad’da uçuþan cesetler gibi denizlere gömülsün..
Onlar kavuþamadý ya; Kimse kavuþamasýn! Katil gemi Struma þifa olur diye umutlarý Havaya uçurdu ya.. Serenad da ölü yüreklerin Sonsuz Aþklarýnda boðulsun…
Yorgun bir bedende benim Aþkým, Yüzyýllarýn ölmüþlüðü, Yýllarýn yok oluþu, Ýsyanýn perde arkasý var..
Beste ile baþlayan, Yine beste ile biten baþka hangi Aþk vardý ki? Beni benden alan, Böyle, bu kadar…
Yazýp yazýp sildiðim bir Þiir’sin þimdi, Ölü bedenlerde.. Ruhum hala taptaze, Ruhun’da…
Hoyratça kýyýlmasaydý Aþkým’a, Belki de doðmazdý bu beste, bu þiir, Battýðým yerden çýkar beni, Hadi kaz topraklarý, yine bul beni!
Seni özlüyorum, Bin yýlýn hasretiyle, Yaðmurla, Deniz’le, Toprakla, Bitmez, tükenmez Sevgi’yle..
(YirmiYedi-Ekim-ÝkiBinOnBir*16:45)
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.