LABİRENT
her sonu, bir yeni baþlangýç farz et,
her ön – bir arkadýr, her arka – bir ön;
çok karmaþýk bir sarmaldýr bu meret:
yürü, yürü… sonra ayný yere dön.
serap avlar gibi çöl ortasýnda
çýkýþý görüp de hiç bulamamak,
özgürlük isteði fýrtýnasýnda
tutsak zincirinden kurtulamamak.
‘bulacaðým’ dersin kesin kararlý
ve bir bakarsýn ki yönün eski yön:
dolap atý gibi, bahtýna baðlý,
aylarca, yýllarca – hep dön babam, dön…
etrafta sadece kendi nefesin,
kendi izlerindir önündekiler;
farksýzlýkta bir fark, fark edemezsin,
eski halin yeni gibi nükseder.
ayný güneþ yakar ayný bedeni
sýrtýndaki deri, deri deðil, gön;
yinele sil baþtan bildiklerini –
ayný yere, ayný þeye, ayný þekle dön.
bu labirent benim için bir yasa
ben bu yüzden ona isyan ederim:
‘ömrüm tutsaklýkta korunmaktansa,
dýþarda özgürce son bulsun!’ derim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.