Ne zaman evi’m bilsem bir yüreði, Hep sokakta kaldým sonunda.. Her El’e dokunuþumda fal ile, El oldum sonunda..
Ne zaman dokunsam bir Yüreðe, Yüreksiz oldum yolunda. Ne zaman deðse gözlerim, Gözlere, Kör oldum sonunda…
Ellerime dokunan eller; avuçlarýmý yaktý, Evime dokunan eller, evimi yýktý, Elime dokunan eller; Yüreðimi yaktý.. Fal kadar yalan oldum sonunda…
Yüzünün her kelimesi, Çalýntý kelimelerle doldu.. Ama ben çalmadým cümlelerini.. Yüreðim soldu…
Nakarat olmadým hiç sevdiklerime, Bir geldim, bir gittim… Yanlýþ cümleydik hep biz, Doðrulanamayan sokaklarda kayboldum..
Kýrmýzý fýrfýrlý eteðimi salladým her seferinde, Döktüm kederleri ateþe verdim… Ömür denecek saniyeleri de, Yaktým, kül ettim, gömdüm…
Her kelimenin ortasýnda Virgül ile ayrýldýk, Sonu gelmeyen cümlelerde… Biz aslýnda Bambaþkaydýk, Bitip tükenmeyen Aþk’larda…
Yine gidiyorum… Kýrmýzý eteðimin fýrfýrýndaki rüzgarý bile býrakmýyorum Sana… Yine ölüyorum… Ortasýndan ayrýlmýþ Sevinçler gibi, Tüm intiharlarým Sana…
(OnDokuz-Eylül-ÝkiBinOnBir*18:45
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.