Ýyotlu kirpikler kekremsi
halat gibi saðlam acýsýna inat
erimek yok, bitmek yok!
çözüldükçe baðlandýðýmýz vedalara
ufuklara inat.
Mendilim sana kurumaz da...
el sallamaya hiç yaramaz.
//Kemirir hoþçakal bohçamýzý
’sonra’ tetikleri //
ýzdýrap aðýrlýðý!
’güven’ alýp baþýný gidince
Bir intihar sözcüðü seç ikimize.
’Hoþçakal’ olmasýn içinde
’kendine iyi bak ’ alýp baþýný gitsin!
sözler kýsýrlaþýpta Eylül’e küssün
kirpik vedalarý
onlar bize, siyah gibi vursun.
Çýplak bir yalnýzlýktýr
menzile savruluþlarýmýz
// Gülüþünün gidiþini gördüm ben
ölüþünü gördüm//
ordaydým!
can çekiþirken, son yudumunu elimden içti.
Pulsuz mektuplar yazdýk
unutmalara el, kinler
hesaplaþmamýz, Aðrý Daðý gibi zorluydu
þafak titreyerek çekildi
býkkýn gibi düþtü
korkak gibi.
Kirmen oldu yaþlarýmýz
ince bir sýzý gibi yaktý/geçti
Bir ülke kurdum, gözlerinin coðrafyasýnda
onlarsýz yaþayacak kadar toprak.
Anýlarý taþýttým göz torbalarýma
ayrýlýkla besledim buzul olmuþ ýslaðýný
kendime yaslandým ben
kýyamete kadar.
// Kirpik vedalarýnda
kýyamete kadar //
Þirin Kelebek [Funda Mavi ]