ÖMRÜMDEN ELİNİ ÇEK

merhem arayacaksan kalbimi yaralama
ve mademki uçacaksýn kafesimde iþin ne
takmýþsýn en ürkek bir intiharý peþine
gidiyorsun. ama sakýn perdeyi aralama.

çünkü sahne tokat olur, yüzün yanar, aðlarsýn.
ne bir yanýt feryadýna, ne ayna imdadýna
yetiþip de halin sorar. doyamazsýn tadýna
acýlarýn ve yaraný ellerinle daðlarsýn.

sesin öyle karanlýk ki yolumu yitirdim, bak
uzaktayken yaklaþýyor bana solgun nefesin.
kýrmasýna kýracaðým kapýsýný kafesin,
ama özgür kanatlarý hangi usta takacak?

ellerinin tersi ile siliver dudaðýndan
yapýþkan notasýný cývýtmýþ þarkýlarýn
kendini kendine böl de, kendinle çarpma sakýn
çünkü çýkman müþkül olur labirent tuzaðýndan.

sahaflarýn raflarýnda tozlanmýþ kitap gibi
usanmýþsýn tekrar tekrar kendini okumaktan
gözlerinin cazibesi buharlaþmýþ da çoktan
sanki suyu çekilerek çölleþmiþ deniz dibi

benim umut tacirliði yapmadýðým bir gerçek
hiç kimseyi güldürmedim aðlama duvarý’nda
þanslarýmýz küsüþmüþse sevginin kulvarýnda
baþka ihsan istemem ben: ömrümden elini çek.



Sosyal Medyada Paylaşın: