can damarýmýza iþlenmiþken aþk
kan damlar her dem düþlerimize...
yüreðimizden süzülen gün ýþýðýnda boðulurken mateme boyanan gece
bir avuç gözyaþý ve közdür ruhumuzdan avuçlarýmýza boþalan
gülden ve þaraptandýr haykýrýp da anlatamadýðýmýz
isteyip de dokunamadýðýmýz
ki birikir her daim
günbegün dipsiz hasretimiz
ne varsa gözbebeklerimize dair
içimizden geçen koca þehrin sokaklarýna bulanmýþ
ve tükürürken benliðimizi kaldýrýmlara var gücümüzle
sarsýyoruz kör karanlýðýn suskun soðukluðunu hasretimizle
düþlerimiz var her birimizin, namlunun gölgesinde topladýðýmýz
uzak bir dað baþýnýn beyazlýðýna sarýlýp
uçsuz bucaksýz maviliklere kanat açýþlarýmýz var
o kar beyaz doruðun ardýndan boyanýrken kýpkýzýl bir isyana tüm gökyüzü
düþlerimiz de yanar
hayaller de kanar
ki
ne haykýrasýya jilet keskinliðinde bir intihar
ne de suskun bir çýðlýk anlatýr yaþanýlan som acýyý
çünkü hasret
inleten derin bir sancý
geçmiþken çoktan kendimizden ve de geriye kalan her þeyden
ayrýlýklarýn hýrpaladýðý yarýnsýz þafak sancýlarýna gebeyiz
bir de hasrete
...
doyumsuz...
Harun PEHLÝVANOÐLU
Aralýk / Burdur