-ve insan uyanýr bazen yalnýzlýðýn kalbinde…
Ýstanbul’da aðrýyan bir sokak
yürümeyen yol
denize açýlan iki kapý
eþlik etti mi hiç sana?
zülfünü tarayýp rüzgâra býrakan gökyüzü
hoþ geldin der mi
akþam akþam…
inceden kýmýldar gemiler
ýþýklar bir bir yanar
yüzer mi yakamoz sana doðru…
sonra bir tepelikten deniz kokusuna
ak saçlarýna, kýzýl gözlerine,
mavi gülüþüne
koþa koþa, güle güle
sevincinin ritmiyle
adým adým dokundun mu kalbine
anne!
seni ne çok seviyorum bi bilsen...
banukalyoncu
yirmibeþmayýsikibinonbiristanbul
Fotoðraf: Bade Kalyoncu